Spacerowe absurdy, czyli historie z życia psiarza wzięte

Z pewnością każdy psiarz spotkał się kiedyś na spacerze z jakąś nieprzyjemną sytuacją, dziwnym tekstem usłyszanym z ust innej osoby na psi temat. Wiecie więc, jak bardzo takie momenty potrafią wyprowadzić człowieka z równowagi. Miałam nieszczęście znaleźć się w centrum kilku takich nieprzyjemnych lub po prostu dziwnych/śmiesznych zdarzeń, którymi chcę się z Wami podzielić. Może dzięki temu poczuję się nieco lepiej :)

*   *   *

Przywilej szczenięcia

Jesteśmy na spacerze w lesie. Azra jest luzem. Na horyzoncie pojawia się jakiś pan, zbliżamy się do niego. Ma dwie cziłałki, też luzem. Kiedy nas zauważa, bierze jedną z nich na ręce. Idziemy sobie jakby nigdy nic. Rzucam psu patyki, bawimy się. I najwyraźniej zajmujemy JEGO polankę. Pan stoi w miejscu, trzymając nadal cziłałkę na rękach i celując we mnie swój morderczy wzrok. Najwyraźniej liczy, że sobie pójdziemy. Ha, no niby z jakiej racji? Azra nagle podbiega do tego z jego psów, który szczęśliwie znajduje się na ziemi. Wącha się z nim kulturalnie po czym ponownie oddaje się eksploracji otoczenia. Dokładnie w momencie podbiegnięcia mojego kundla do jego cziłałki rozpoczyna się dyskusja (przytaczam oczywiście wersję skróconą mniej więcej o połowę):

- Weź na smycz tego psa!

- Przecież pana psy nie są na smyczy.

- Weź psa na smycz, mówię!

- Pana psy są luzem, dlaczego mój ma być zapięty?

- Ale ten to szczeniak! (wskazuje na tę cziłałkę szczęśliwie utrzymującą kontakt z podłożem)

- A co to za różnica, czy szczeniak, czy dorosły?

- Nie denerwuj mnie!

Po czym sobie poszedł. Panu widocznie zabrakło argumentów. Jaka szkoda. Zastanawia mnie psia "polityka" tego osobnika. Czy to znaczy, że z dniem kiedy pies kończy rok zostaje oficjalnie zapięty na smycz na resztę życia? Bo tak wynikało z pana wypowiedzi. Ludzie są dziwni. A co śmieszniejsze, pan ten posiadał tylko jedną smycz, w dodatku automatyczną, więc nawet gdyby chciał, nie mógłby wziąć obu piesków na smycz, żeby wymusić na mnie to samo :P

*   *   *

Wiem lepiej, jak się czuje Twój pies!

Zabrałam Azrę na przejażdżkę rowerową w ramach wieczornego spaceru. Jedziemy żółwim tempem, maszer spokojnie by się z nami zrównał. Kilka minut po wyjściu z domu mija nas dwóch rowerzystów, pan i pani. Pani przejeżdżając obok nas rzuca w moją stronę komentarz:

- Ten pies to już zmęczony jest, chciałam ci powiedzieć. - mówi z nutą dezaprobaty w głosie.

Proszę pani. Pomijając, że dopiero co wyjechałyśmy. To, że pies ma lekko otwarty pysk w czasie biegu jest zupełnie normalne. To, że mój pies nie ciągnie na smyczy i nie wyrywa się dzikim galopem do przodu nie znaczy, że pada ze zmęczenia, tylko że jest nauczony ładnie biec przy rowerze. Proszę mi nie mówić, jak się czuje mój pies, bo ja wiem to lepiej od pani. Nie pędzimy, jedziemy wolnym, równym tempem. Jest wieczór, gorąco nie doskwiera. Nie mam sobie nic do zarzucenia. Wręcz przeciwnie - mój pies z pewnością jest zadowolony z przejażdżki i możliwości pobiegania zamiast dreptania dookoła bloku. Znam możliwości swojego pupila i wiem, na ile mogę sobie pozwolić.

Nigdy nie zrozumiem dlaczego ludzie wypowiadają się na temat danej osoby/zwierzęcia widząc go pierwszy raz w życiu przez dwie sekundy...

*   *   * 

No bo gdzie, jak nie po głowie?
Pani będące na spacerze ze swoim psem bez pytania głaszcze Azrę.

- Proszę tylko nie po głowie.

- Dlaczego?

- Psy tego nie lubią.

- Mój lubi.

W takim razie współczuje Pani psu, skoro tak pani myśli - pomyślałam sobie, na szczęście powstrzymałam się od wypowiedzenia tych słów na głos. Psu ogólnie lubiącemu kontakt z człowiekiem pewnie nie będzie strasznie przeszkadzało dotykanie głowy, ale myślę, że przyjemności też mu to nie sprawi. Głaskanie po głowie jest przyjemne dla człowieka, z tym się zgodzę, ale dla psa - niekoniecznie.

*   *   * 

Błędna interpretacja

Idziemy sobie z Azrą chodnikiem. Z naprzeciwka nadchodzą w naszym kierunku dwie panie ze swoimi psami. Jednym z nich jest pewna lękliwa i znerwicowana sunia, dużych gabarytów. Drugim z psów jest średniej wielkości kundel, pies. Ujada na wszystkie mijane czworonogi. Pomimo tych cech psy są puszczone luzem, a właścicielki plotkują sobie w najlepsze. Nie mam za bardzo gdzie uciec, bo znajdujemy się między kanałem, a ogrodzeniem osiedla, więc biorę Azrę na smycz z cichą nadzieją, że owe panie zrobią to samo (wtedy jeszcze wstydziłam się wołać do właścicieli z prośbą o zawołanie psa itp.). Nie zrobiły. Myślałam, że spokojnie przejdziemy sobie obok, bo Azra raczej unika wdawania się w bójki. Podchodzimy coraz bliżej, psy nas zauważają i co robią? Pędzą w naszą stronę, na wprost, i rzucają się na Azrę. Ta zaczęła biegać dookoła mnie uciekając przed psami, a spomiędzy psiego futra wydobywały się iście piekielne dźwięki.

Nie wiem dokładnie, co wtedy zaszło, czy obce psy początkowo miały dobre zamiary czy nie, byłam zbyt zestresowana żeby im się przyglądać. Skupiłam się tylko na tym, żeby wyciągnąć Azrę z powstałej kotłowaniny. Wzięłam ją na ręce i poszłam dalej, w stronę właścicielek, które nawet nie raczyły zawołać swoich psów tylko jakby nigdy nic poświęcały się rozmowie. Podeszłam do nich i zapytałam, czemu puszczają agresywne (nie jestem behawiorystą, ale jak dla mnie to zachowanie zdecydowanie kwalifikowało się do miana agresywnego) psy luzem. Jedna z pań odpowiedziała, że jej sunia przecież ma kaganiec (faktycznie, miała - ciasny, materiałowy z otwartym przodem; ani komfortowy dla psa, ani zabezpieczający przed ugryzieniem). Odpowiedziałam, że co z tego, nawet jeśli ma kaganiec to takiego psa trzeba mieć pod ścisłą kontrolą, prowadzić go na smyczy, bo nawet mając kaganiec może zrobić drugiemu psu krzywdę. Jeśli nie fizyczną to psychiczną. Ale co z tego, pani i tak wie swoje. Wydaje jej się, że jak się jej sunia zaprzyjaźni z jakimś psem to automatycznie toleruje wszystkie inne. A najlepszy był tekst tej pani, kiedy zwróciłam jej uwagę:

- Ona się chciała tylko pobawić!

Jeśli tak wygląda zabawa, to ja podziękuję. Bo jak dla mnie uciekający w panice, skamlący, rozedrgany  pies nie był właśnie uczestnikiem zabawy, chyba, że się mylę i nie wiem, jak wygląda kulturalna, psia zabawa.

Swoją drogą: oczywiście jest w tym też trochę mojej winy, powinnam wtedy zawrócić, wiem, no ale stało się, jak się stało. Człowiek uczy się na błędach. Następnym razem będę ostrożniejsza i nie będę w takim stopniu ufała obcym ludziom.

*   *   *

MÓJ jest ten kawałek chodnika...

Pewnego niedzielnego popołudnia odbywamy wspólną przejażdżkę na rolkach (tzn. ja jestem na rolkach, Azra nie ;). Akurat wjeżdżamy na wąską ścieżkę wciśniętą między osiedle bloków, a kanał. Przed nami idzie pan z psem, dużym, puchatym, czymś na kształt przerośniętego chow-chowa, nie przyglądałam mu się dokładniej. Pies jest na smyczy automatycznej (grr, czy tylko ja nie znoszę tego ustrojstwa??), rozciągniętej na co najmniej połowę długości. Pan idzie po jednej stronie ścieżki, pies po drugiej, a środek przecina linka. Ja z Azrą próbujemy wyminąć ich lewą stroną, ale pies idzie zbyt blisko brzegu. No to próbujemy z prawej, ale Pan wchodzi centralnie przed nas zupełnie już torując drogę. W końcu udaje nam się przecisnąć (na rolkach po trawiastej, usianej złamanymi gałęziami powierzchni, w dodatku z psem na drugim końcu smyczy nie było to łatwe i musiałam przy tym śmiesznie wyglądać, chociaż mi do śmiechu wcale nie było). Chcę jak najszybciej oddalić się od pana z psem, ale kiedy odwracam się widzę, że pies biegnie za Azrą rozwijając smycz. Patrzę wymownie na Pana, ale ten jakby zupełnie nie widząc problemu, nie raczył zrobić użytku z przycisku blokującego smycz, nie próbował nawet zawołać psa. Więc mówię:

- Mógłby Pan przytrzymać psa? - Po zupełnym braku reakcji już mniej grzecznie dodaję:

- Wie Pan, że istnieje coś takiego, jak blokada smyczy?

- A po co? (czy coś w tym stylu) - odpowiada mężczyzna. Pies dalej za nami biegnie usiłując obwąchać Azrę.

- Widzi Pan przecież, że mój pies nie ma ochoty się witać. (Azra w tym momencie przerażona szarpie się, żeby uniknąć kontaktu z większym od niej psem, oplątując mnie tym samym smyczą i o mało nie wytrącając z równowagi)

-  Jedź, nie gadaj!

Tego już było za wiele, ale że nie widziałam sensu w dalszej dyskusji, szybko się oddaliłyśmy. Ta sytuacja naprawdę zagotowała mi krew w żyłach. Panu ewidentnie wydawało się, że jest Panem i Władcą tego chodnika i nikt inny na pewno z niego nie korzysta, więc on ma prawo całkiem blokować przejście, a jego pies może chodzić gdzie mu się żywnie podoba i za całkowitym przyzwoleniem właściciela zaczepiać obce psy, będące w dodatku na smyczy. Do tego jeszcze miał czelność zwracać się do mnie w tak opryskliwy sposób. Zero szacunku do ludzi i przestrzeni osobistej ich psów! Bo przecież JEGO pies jest najważniejszy i jak chce powąchać mojego przestraszonego, usiłującego uciec psa, to koniecznie trzeba mu na to pozwolić, bo ON CHCE. I oczywiście nie trzeba respektować prośby drugiej osoby o przytrzymanie swojego pupila, bo po co? Lepiej pozwolić mu biec za innym psem, a co tam.

*   *   *

To teraz Wasza kolej - podzielcie się swoimi historiami, żebym wiedziała, że nie jestem jedyna ;)