Dog Games Summer '15

13 czerwca w sobotę po raz pierwszy wybrałyśmy się na psią imprezę Dog Games. Odbywała się ona na terenie toru łyżwiarskiego Stegny, czyli dość daleko od nas. Niemiłosierny upał panował w Warszawie od samego rana i mimo, że wyruszyłyśmy o 8:00, to i tak zdążył nas zmęczyć zanim dotarłyśmy na miejsce. Podróż w tamtą stronę przebiegła niemal bezproblemowo. Zgubiłam się jedynie na Dworcu Wileńskim, gdzie jest kilkanaście przystanków o tej samej nazwie i ciężko jest odnaleźć ten właściwy. Z tego też powodu miałyśmy 30 minutowe opóźnienie, ale zawsze mogło być gorzej. I było, w stronę powrotną. Ale o tym później.

Zaraz po przybyciu na miejsce mignął mi przed oczami pewien rudy ogon. Przysiadłyśmy się do D. i T. (Trend z seterem) i ucięłyśmy sobie miłą pogawędkę. Załapałyśmy się dzięki temu na fajną miejscówkę w cieniu drzewa z dobrym widokiem na pola startowe.

Oprócz nich spotkałyśmy/zobaczyłyśmy przelotnie Magdę z Fibi, Anię z Okruszkiem i Dominikę z Kentuckym. Tym ostatnim chciałabym serdecznie pogratulować występu!

Jak już wspominałam tego dnia było strasznie gorąco i można by się spodziewać, że większości psów, a także ich właścicielom utrudni to osiągnięcie satysfakcjonujących wyników w zawodach. Nic bardziej mylnego! Wszystkie zespoły dawały z siebie wszystko, psy pięknie łapały dyski i piłeczki, a przy tym widać było, że świetnie się bawią. O to przecież chodzi :)

Z zachowania Azry jestem bardzo zadowolona. Nie wydzierała się ani nie szalała, trzymała emocje na wodzy (chociaż temperatura pewnie w jakiś sposób też miała na to wpływ), psy mijała ze spokojem. Ignorowała większość potencjalnie pobudzających lub niepokojących bodźców. Tuż obok nas stała klatka z kelpikiem w środku, ale Azra nawet się nią nie zainteresowała. Potrafiła zostać sama kilka metrów ode mnie gdzie zostawiałam ją w cieniu, oczywiście tak, żebym ją widziała, a sama podchodziłam bliżej pola startowego.
Bardzo pozytywnie zaskoczyło mnie jej zachowanie podczas trwania ostatniej konkurencji - flyballu. Wszyscy, którzy choć raz oglądali zmagania psów w tej konkurencji wiedzą, jaki panuje tam chaos. Psy są pobudzone do granic możliwości, szczekają, wyrywają się, ludzie krzyczą zagrzewając je do szybszego biegu; jazgot jest niesamowity. O dziwo na moim futrzaku nie zrobił on wrażenia. A już obawiałam się, że ze względu na jej stan emocjonalny będziemy musiały wcześniej wrócić. Azra leżała na ziemi i drzemała opierając się o ogrodzenie placu podczas gdy po drugiej stronie trwały szaleńcze wyścigi. Podchodzili do nas w tym czasie różni ludzie i oni także nie byli niczym niepokojącym dla mojej kundelci. Ktoś musiałby na nią nadepnąć żeby ruszyła się z miejsca ;) W tej sferze - absolutny sukces!

Nie mam żadnych zastrzeżeń jeśli chodzi o ogólną organizację. Wszystko było dokładnie rozplanowane, uczestnicy występowali w ustalonej kolejności, nie było poważniejszych spięć między psami (i ludźmi też!) ani opóźnień. Atmosfera była jednocześnie spokojna i ekscytująca. Rzeczą, która moim zdaniem zdecydowanie zasługuje na uwagę jest beczkowóz z wodą, który był dostępny dla wszystkich. Każdy mógł psa wygodnie schłodzić i napoić, co jest bardzo istotne przy wysokiej temperaturze. Nawet Azra, która wielką miłośniczką wody na co dzień nie jest, nie odmówiła przyjemnej chłodzącej kąpieli :)

Po kilku godzinach obie byłyśmy niesamowicie padnięte i miałam cichą nadzieję na bezproblemowo przebiegającą podróż powrotną. Niestety los zgotował nam coś innego...
Zwinęłyśmy się po 15:00, pod koniec ostatniej konkurencji - flyballu, nie czekając na dekorację. Myślałam, że wszystko pójdzie gładko. Trasę miałam opanowaną, pies był spokojny. O ile 20 minut czekania na pierwszy autobus zniosłam jako - tako, o tyle później zrobiło się gorąco. Dosłownie i metaforycznie. Kierowca autobusu oznajmił pasażerom, że jest zmuszony zmienić trasę przejazdu ze względu na utrudnienia w ruchu. Wysiadłam od razu, żeby nie wylądować w jakimś zupełnie nieznanym mi miejscu daleko poza trasą. Problem w tym, że nie wiedziałam, co dalej. Żaden inny autobus nie jechał w odpowiadającym mi kierunku. Musiałam skorzystać z koła ratunkowego o nazwie "telefon do przyjaciela", a konkretnie do krewnego, który natychmiast wyszukał mi nową trasę, za co serdecznie dziękuję i niedziękuję jednocześnie. Dotarłam do Placu Konstytucji i na tym nasz genialny plan spalił na panewce. Na Placu roiło się od granatowych mundurów, a droga i tory były zablokowane przez samochody. Na początku nie wiedziałam, co się dzieje. Dotarło jednak do mnie, że stąd komunikacją miejską się nie wydostanę. Szybki telefon do rodziców nie załatwił sprawy. Nie mogliśmy się dogadać. Telefon mi padał, internet szwankował, a ja byłam zagubiona w miejscu, które pierwszy raz na oczy widziałam*. Po jakimś czasie dowiedziałam się, że na tej trasie organizowana jest Parada Równości. <Ale o co kaman?!> Zrobiło się głośno i tłoczno, a ja zupełnie nie wiedziałam co robić. Jakby tego było mało w tzw międzyczasie nabawiłam się niezbyt przyjemnego poparzenia słonecznego. Ostatecznie wszystko dobrze się skończyło, jakimś cudem trafiłam do metra, a potem już gładko poszło. Nikomu jednak nie życzę takiej przygody!

Byli? Widzieli? A może brali udział? Czekam na relacje :)

*Mieszkam w Warszawie od kilku lat, urodziłam się zupełnie gdzie indziej, a dzieciństwo spędziłam w jeszcze innym miejscu. Nie znam stolicy zbyt dobrze, chociaż stale staram się ją odkrywać.