Bo mniej znaczy więcej :)

Każdy na pewno zna starą jak świat zasadę "ćwiczenie czyni mistrzem". Wielu z Was z pewnością
powtarzano, że "im więcej ćwiczysz, tym jesteś lepszy w tym, co robisz" itp. Mi także. Odkąd
adoptowałam psa, zaczęłam go wychowywać i ćwiczyć z nim różne rzeczy starałam się kierować tą zasadą. Byłam przekonana, że zadowalające rezultaty dadzą mi wyłącznie regularne, częste ćwiczenia. Jakże się myliłam!

W wielu poradnikach na temat szkolenia psów możemy przeczytać, że najskuteczniejszym sposobem na
nauczenie psa jakiejś komendy jest przeprowadzenie kilku, kilkunastu, a czasami nawet kilkudziesięciu
sesji. Owe sesje mają być króciutkie (ok. 2 minuty) i częste (kilka razy dziennie). O ile sprawdzi się to w przypadku najprostszych rzeczy, jak nauka siadania czy kładzenia się, o tyle przy nauce bardziej
angażujących komend może być problem. Przez pierwsze kilkanaście miesięcy szkoliłam Azrę w wyżej opisany sposób i szczerze mówiąc efekty nie były powalające. Coś tam się udawało, ale jednocześnie wiele zaczętych rzeczy porzucałam, bo po kilku sesjach nadal nic z tego nie wychodziło. Pies był znudzony i zniechęcony zbyt częstym powtarzaniem tych samych ćwiczeń i przez to spadała dokładność oraz efektowność wykonywania zadań. Mimo wszystko szłyśmy powolutku do przodu i z czasem piesa znała coraz więcej komend. W pewnym momencie nie byłam w stanie ćwiczyć wszystkiego podczas jednej sesji, tak jak to robiłam wcześniej. Poszczególne elementy powtarzałyśmy rzadziej. Dla przykładu: wcześniej siad, leżeć, obrót, turlaj  i czołgaj przerabiałam za jednym zamachem. Kiedy doszło jeszcze poproś, a kuku, łapa, targetowanie i wiele innych, nie wyrabiałam się ze wszystkim. Poszczególne sztuczki ćwiczyłam więc rzadziej. Sesje nadal były częste, ale obejmowały mniejszą ilość "materiału", jeśli można to tak brzydko nazwać ;) Azra była bardzo zadowolona z takiego obrotu sprawy. Podobało jej się, że już nie tłuczemy w kółko tego samego, ale robimy sobie przerwy od poszczególnych ćwiczeń. Na widok mnie przygotowującej smaczki i trzymającej kliker w dłoni okazywała zainteresowanie. Może jeszcze nie takie, jakie bym chciała, ale większe niż dotychczas.

Całkowity przełom nastąpił dosłownie kilka miesięcy temu, a dokładnie wtedy, kiedy zaczęłyśmy chodzić na indywidualne zajęcia z trenerem. Wreszcie miałam szansę zadać profesjonaliście wszystkie nurtujące mnie pytania odnoście szkolenia psa. Mogłam podzielić się swoimi przemyśleniami i problemami, poznać inne psio - ludzkie zespoły i zaobserwować,w jaki sposób oni ze sobą współpracują. Bardzo dużo się od nich nauczyłam, szczególnie od D. i T. z bloga Trend z seterem (pewnie o tym nie wiedzą, ale kiedyś im to uświadomię:) W tym czasie zrozumiałam między innymi jak ważna jest w szkoleniu 'zwykła' relacja między psem i człowiekiem. Niestety nam wciąż jeszcze jej brakowało. Musiałam zrobić coś w celu jej zbudowania. Postanowiłam sporo ograniczyć swoje ambicje, dać psu więcej luzu, częściej robić coś po prostu dla przyjemności, skupić się na budowaniu więzi zamiast wałkowania kolejnych komend i czerpaniu radości z małych rzeczy. Dodatkowo starałam się przestać uszczęśliwiać ją na siłę, tzn. nie przytulałam jej i nie głaskałam wtedy kiedy ja miałam na to ochotę. Nie wciskałam w nią kilogramów smakołyków, bo zobaczyłam, że nie to jest jej do szczęścia potrzebne. Przez większość czasu nie zwracałam na nią uwagi i czekałam, aż to ona będzie zabiegać o kontakt. Na spacerach pozwalałam jej załatwiać sobie swoje sprawy i nie wymagałam od niej czegoś co chwilę. Sesje szkoleniowe robiłam dużo rzadziej. Zamiast kilka razy w ciągu dnia - dwa, trzy razy w ciągu tygodnia plus trening w niedzielę. A jak już ćwiczyłyśmy to starałam się zadbać o luźną atmosferę. Nie zaczynałam sesji kiedy inni domownicy byli w domu, bo to stresowało i ją i mnie. Dbałam o to, żeby trudniejsze ćwiczenia były przeplatane tymi łatwiejszymi lub takimi, które szczególnie lubi, np. skakanie przez różne rzeczy. Jeśli coś, co wcześniej świetnie nam wychodziło, nagle się popsuło, nie winiłam za to psa. Po prostu wracałam do poprzednich etapów albo zaczynałam wszystko od początku.
I jeszcze jedna istotna rzecz: mocno ograniczyłam pochwały. W wielu książkach można przeczytać, że aby zmotywować psa należy chwalić go entuzjastycznie, ogólnie wylewnie okazywać swoją radość z poprawnie wykonanego zadania. Nie w naszym przypadku. Kiedyś tak robiłam, ale Azrę peszyły moje radosne piski i gwałtowne ruchy. Dla niej było to bardziej stresujące i zniechęcające niż budujące motywację.

Dałam jej po prostu więcej życiowej przestrzeni i chyba to doceniła.

Te drobne w gruncie rzeczy zmiany dały niesamowite efekty. Azra stała się bardziej pewna siebie i zrelaksowana. Zaczęła sama dopominać się o pieszczoty czego przedtem nie miała w zwyczaju robić (!). Co więcej zaczęła mnie bardzo pozytywnie zaskakiwać podczas szkolenia. Okazało się, że dłuższe przerwy w ćwiczeniu poszczególnych rzeczy pomagały jej lepiej je zrozumieć. Widocznie po sesji potrzebuje kilku dni na poukładanie sobie wszystkiego w głowie. Kiedy ćwiczyłyśmy jedną rzecz dzień po dniu nie osiągałyśmy zadowalających efektów. Teraz, kiedy treningi zarządzam rzadziej i mniej wymagam na nich od psa, skoczyła nam wzwyż ich skuteczność. Jeśli utkniemy na jakimś etapie nauki czegoś, nie staram się ćwiczyć tego jeszcze więcej. Wręcz przeciwnie. Zostawiam to na jakiś czas, zajmuję się innymi rzeczami i wracam do tego po ok. miesiącu. I zawsze jestem mile zaskoczona, bo okazuje się, że psina nie tylko nie zapomniała, o co w tym chodzi, ale jakimś cudem przeskoczyła kilka etapów w górę bez jakichkolwiek ćwiczeń! Miałyśmy tak np. z trzymaniem. Długo stałyśmy na etapie chwytania i natychmiastowego wypluwania i nijak nie umiałam tego popchnąć dalej. Spróbowałam nawet sposobu Magdy i Fibi, ale Azra nie była nim zachwycona. Wtedy przerwałam ćwiczenie trzymania i powróciłam do niego po kilku tygodniach. I udało się! W psim móżdżku coś zaświtało i już potrafi przytrzymać przedmiot kilka sekund. Czy to nie cudowne? :D A po ograniczeniu pochwał do krótkiego dobrze, super, pięknie itp. + wydania smaczka i zaniechaniu dotykania psa w czasie ćwiczeń motywacja, skupienie i zaangażowanie suczy w trening wrosło dosłownie o 200%. Mniej pochwał równa się więcej motywacji. Ciekawe, prawda? :)

Dlatego moja treningowa, ale także 'codzienna' maksyma od dzisiaj brzmi "mniej znaczy więcej". Polecam ją wszystkim i jeśli jeszcze jej nie odkryliście - spróbujcie. Może to jest to, czego szukacie :)

PS: Każdy pies jest inny i każdy wymaga indywidualnego traktowania. Nie ma jednoznacznej instrukcji obsługi psa. Ja opisałam, jak to wygląda w naszym przypadku, ale u innego psa może się to w ogóle nie sprawdzić. A może czyjś czworonóg 'działa' podobnie mój?