Najcenniejszy prezent

Na Święta wyjechaliśmy jak zwykle do rodziny, na wieś. Kocham polskie wsie, ale mają one niestety jedną poważną wadę, psującą całą ta sielankową atmosferę. Jest nią sposób, w jaki traktowane są tam zwierzęta, w szczególności psy. Nie muszę chyba tłumaczyć, na czym on polega. Z pewnością znacie ten obrazek - ujadające, zaniedbane czworonogi uwiązane na krótkich łańcuchach, bez dostępu do wody, a czasem i schronienia. Oczywiście jest też pewna liczba świadomych i odpowiedzialnych właścicieli, ale niestety w większości przypadków tak to właśnie wygląda.

Od lat toczę z krewnymi bój o polepszenie warunków życia ich psów i powolutku coś tam się zmienia. Jakiś czas temu z łańcucha trafiły do zadaszonego kojca, a szyi nie opasają im już mocno zaciśnięte, cienkie i ostre sznurki ani łańcuchy. Niestety nadal nie mają stałego dostępu do wody ("Jest zima, zimą pada śnieg, to się śniegu najedzą i po sprawie. Śnieg nie spadł? To już ich problem!"), a do jedzenia dostają namoczony chleb z resztkami ze stołu - rybimi ośćmi, czekoladowymi ciasteczkami czy zupą z całą jej zawartością, np. pieprzem. Serce mi pęka, jak na to patrzę, bo co ja mogę? Raz na kilka miesięcy nalać im wodę? Tłumaczę, proszę, rozmawiam, ale zmienić mentalność człowieka jest bardzo trudno. Szczególnie takiego, który swoje odziedziczone po przodkach nawyki pielęgnuje od wielu lat.

Za każdym razem, kiedy przyjeżdżam do rodziny, staram się coś dla tych psów zrobić. Myję im miski, wymieniam wodę, głaszczę. Przywożę im psie puszki, suszone gryzaki, zabawki, nowe miski. Zastanawiałam się, co im sprawić tym razem. Przyszedł mi do głowy pomysł, genialny w swej prostocie, a jednak nie tak oczywisty*. W dzień wigilii, jadąc do miasta, a wcześniej zmierzywszy dokładnie oba pieski, wstąpiłam do sklepu zoologicznego i wyszłam z niego z nowiutką, piękną, skórzaną obrożą. Spacer - to jest to!

Azra całkiem dobrze dogaduje się z tamtejszymi psami, więc zaraz po powrocie wzięłam ją i razem poszłyśmy podarować jednemu z psów (myślałam, że dwóch na raz nie dam rady wziąć) możliwość zażycia porządnej dawki ruchu i kontaktów socjalnych. Psy oczywiście zaczęły szaleć, jak tylko weszłam do kojca. Młody, mniej więcej półtoraroczny, samiec imieniem Bakster, którego chciałam wyprowadzić jako pierwszego, z dużą dozą niepewności podchodził do trzymanej przeze mnie obroży. Nic dziwnego, w końcu nigdy w życiu nie miał na sobie czegoś takiego. Potrzeba było sporo pasztetu i głasków zanim pozwolił mi zapiąć obrożę, ale udało się. Bakster z chęcią wyszedł ze mną z kojca, jednak kiedy tylko poczuł napięcie smyczy, położył się na ziemi i za nic nie chciał iść. Pasztet nie był w tym momencie zbyt przekonujący. Chwilę się przeciągaliśmy, ale Azra idąc przed siebie i zawzięcie eksplorując teren pomogła mi przekonać Bakstera, że nie warto się opierać.

Odbyliśmy cudowny spacer. Na początku trzymałam Bakstera na pięciometrowej lince, ale widząc, że uważnie obserwuje Azrę i pilnuje się jej, a do mnie z chęcią przybiega, wypuściłam smycz z ręki. To niesamowite uczucie - patrzeć na psa, który dopiero odkrywa, czym jest spacerowanie w psio - ludzkim stadzie, węszenie, swobodny bieg przez pola, bieganie za piłeczką. W oczach Bakstera widziałam pewną dozę niepewności, ale ciekawość pchała go do przodu. Dzięki Azrze szybko odnalazł się w nowej sytuacji. Zwiedzał okolicę, wsadzał nos w każda napotkaną kępę trawy i biegał po łące z wywieszonym jęzorem ciesząc się swobodą. Mimo niskiej temperatury ogromną przyjemność sprawiło obojgu pluskanie się w stawie i okolicznych strumykach. Kiedy psiakom nieco opadły emocje, wyjęłam z kieszeni piłeczkę i rzuciłam Azrze kilka razy. Bakster tylko obserwował. Później przytrzymałam Azrę i pozwoliłam Baksterowi pobiec za piłką. Byłam niesamowicie zaskoczona, kiedy dogoniwszy zabawkę zawrócił i przyniósł mi ją prosto do ręki. To był przypadek, ale niesamowicie mnie to ucieszyło, bo Azra prawie nigdy nie przynosi mi rzuconej zabawki pod nogi, choć próbuję jej tego nauczyć od miesięcy.

Spacerowaliśmy aż do zachodu Słońca, które chowając się za horyzontem pozostawiło na niebie piękne, fioletowo - różowe smugi. Bardzo żałuję, że nie miałam wtedy ze sobą aparatu, bo wieś, zalana ciepłem ostatnich promieni zimowego Słońca, wygląda magicznie. A jeśli dodać do tego dwa piękne, szczęśliwe psy bawiące się razem, to już w ogóle nie można oderwać wzroku od takiego widoku.

Spacery z wiejskimi burkami powtarzam codziennie i będę to robić przez następne dni, aż do powrotu do domu. Dzisiaj pierwszy raz wzięłam całą trójkę - Azrę, Bakstera i jego matkę. Jestem przeszczęśliwa, że mogę zrobić coś dla tych czworonogów. Żadna zabawka ani gryzak nie zastąpią im zwyczajnego, męczącego fizycznie i psychicznie spaceru. Cieszy mnie niezmiernie widok psów, które zmęczone kładą się po spacerze w swoim kojcu i zamiast ujadać, nerwowo chodząc w tę i z powrotem, - zasypiają.

Święta to dla wielu psiarzy okazja do sprawienia swojemu psu nowej zabawki, obroży, szelek czy innego prezentu. To dobrze, że nie zapominamy o czworonogu w wirze świątecznych przygotowań, ale moim zdaniem najbardziej wartościowym prezentem, jaki można podarować swojemu psu, jest nasz czas i uwaga. Nowa obroża czy eleganckie legowisko zaspokoi naszą potrzebę poczucia estetyki, ale nie będzie miało znaczenia dla psa. Dlatego apeluję: jeśli chcecie, żeby Wasz pies także poczuł się w ten świąteczny czas wyjątkowo, zafundujcie mu aktywność, jakiej nie ma na co dzień. Pokażcie frisbee, jeśli nigdy się nim nie bawił, zabierzcie na długi spacer w miejsce, w którym nigdy nie był, albo pobawcie się w tropienie. Jestem pewna, że pupil z chęcią przystanie na zaproponowaną aktywność. :) A jeśli czujecie się na siłach, wybierzcie się do pobliskiego schroniska i podarujcie nieco miłości i czułości psiakom, które nie mają nic.

PS: Wybaczcie brak zdjęć, ale fotografowanie jest dla mnie wyjątkowo irytującą czynnością i dopóki nie znajdę sobie fotografa to blog będzie niestety kulał pod tym względem. A komu zależy na przeczytaniu tekstu, tego nie zniechęci brak fotek. ;)


* Kto to słyszał, żeby wiejskiego burka wyprowadzać na spacer? I to na smyczy w dodatku, skandal!