Bezsilność wobec niesprawiedliwości

W bloku niedaleko mnie mieszka pewna starsza pani, emerytka. Jakiś rok, może dwa lata temu, adoptowała ona sporą łaciatą sukę ważącą mniej więcej 30 kilogramów (będę o niej pisać X, bo nie mam pojęcia, jak ma na imię). Mieszkamy w tej samej okolicy, więc od czasu do czasu mijam je na spacerach z Azrą lub kiedy idę do szkoły. I za każdym razem załamuję ręce.

 Owa pani i X to typowy przykład niedopasowania człowieka do psa. Na początku nawet zdarzyło się X pobawić parę razy z Azrą, ale im więcej czasu mija, tym jest gorzej i w chwili obecnej nie ma mowy o jakimkolwiek ich kontakcie. X jest bowiem bardzo nerwowym, lękliwym i zamkniętym w sobie psem. Cały czas chodzi spięta, ogon trzyma pomiędzy nogami, uszy cały czas kładzie po sobie; nigdy nie widziałam jej choć przez chwilę rozluźnionej. Kiedy idzie ze swoją Panią na smyczy, jest ona zawsze napięta, X nie drepcze wesoło i nie wącha trawy tylko na sztywnych nogach kroczy powoli i bardzo starannie unika jakiegokolwiek kontaktu z Panią. W jej oczach ewidentnie widać przerażenie, strach przed całym światem i wydaje mi się, że przed swoją właścicielką także.

To straszne kiedy pies boi się swojego właściciela, a po niej widać to gołym okiem. Zachowuje się podobnie jak Azra kiedyś, tyle że ją udało mi się już prawie z tego wszystkiego wyleczyć. Nie jest idealnie, ale z każdym dniem coraz lepiej :) Tymczasem jej właścicielka chyba nie zdaje sobie sprawy z tego, że to ona jest problemem i to przez nią jej pies cierpi.

Przykładowa sytuacja: jestem sobie z Azrą na spacerze, zauważam Panią z X. X biega sobie luzem po krzaczorach, my powoli idziemy w ich stronę z zamiarem spokojnego minięcia się. Pani nagle woła X, ale X nie przychodzi (swoją drogą, wcale się jej nie dziwię). Co robi Pani? Krzyczy głośno imię X i woła dalej, coraz bardziej zdenerwowanym tonem. X nadal buszuje w krzaczkach. W końcu X, po licznych groźbach ze strony właścicielki, z podkulonym ogonem, powoli, po łuku, wraca do właścicielki. Ja tu się zastanawiam czy Pani ma ze sobą jakieś smaczki żeby psiaka chociaż nagrodzić, a szanowna Pani co robi? Krzyczy na X i uderza ją smyczą, kilka razy! Pies truchleje ze strachu, jest prawie sparaliżowany, emanuje czystym przerażeniem. W tym momencie wryło mnie w ziemię, nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Było mi szalenie szkoda tej psiny, współczułam jej całym sercem, a jednocześnie byłam zażenowana i zszokowana zachowaniem właścicielki. Właśnie ukarała ona swojego psa za to, że do niej przyszedł. To mi wygląda na kompletny brak zrozumienia psiego toku rozumowania. W głowie zrodziło mi się pytanie „kto w ogóle dopuścił do tej adopcji?”. Chyba ktoś skrajnie nieodpowiedzialny. Ta osoba w ogóle nie powinna mieć żadnego zwierzęcia skoro tak postępuje w stosunku do swojego psa. Zakładam, że takie sytuacje mogły zdarzać się częściej. Dobrze, że nie na moich oczach, bo nie ręczyłabym za siebie.

Wraz z upływem czasu X stała się agresywna w stosunku do innych psów. Doświadczyłam tego w poniedziałek, kiedy szłam z Azrą do parku. Myślałam, że spokojnie sobie obok nich przejdziemy, X była na smyczy, a kiedyś przecież nawet się lubiły. Kiedy je mijałyśmy X mocno wyrwała do Azry z nieprzyjemnymi zamiarami, a Pani ledwie ją utrzymała. Azra oczywiście przerażona, z najeżoną sierścią odskoczyła w bok, co bardzo mnie zirytowało, bo nadal ciężko pracujemy nad socjalką i nie mam zamiaru cofać się kilka kroków w tył przez taką jedną X, a właściwie jej nienormalną właścicielkę. Nie mówiąc nic poszłam dalej w tle słysząc, jak Pani mówi do X coś w stylu „no co ty robisz, widzisz, że piesek się ciebie boi” tonem, jakim normalna staruszka rozmawia z sąsiadką o pogodzie czy kalafiorowej. Tonem takim, jakby to z moim psem było coś nie tak – bo przecież żaden normalny pies nie obawia się agresywnego pobratymcy… Droga Pani, powodzenia życzę.

Nie chodzi mi o to żeby kogokolwiek tutaj oczerniać. Jestem po prostu przerażona i bardzo zasmucona tym, co zmuszona jestem oglądać i chciałam się z Wami tym podzielić. Za każdym razem kiedy mijam Panią i X na ulicy pęka mi serce na widok tego biednego psa i jego niczego nieświadomej właścicielki, z każdym dniem pogarszającej sprawę. Załatwiła dla X kaganiec i myśli, że wszystko jest ok, bo się ludzie nie czepiają. Najchętniej zabrałabym od niej X, powiedziała, że wszystko będzie dobrze, że już nikt jej nie będzie bił i na nią krzyczał, że może odetchnąć i że znajdę jej najlepszy możliwy dom. No niestety – marzenia ściętej głowy… Na siłę psa zabrać nie mogę.

Rozumiem, że nie każdego stać na behawiorystę, o ile w ogóle ma pojęcie o istnieniu takiej osoby, ale można poszukać  pomocy wśród znajomych, rodziny, sąsiadów. Tylko że Pani zdaje się nie widzieć problemu i to jest najgorsze. Ludzie, którzy uważają, że wszystko jest 'ok' kiedy nie jest, są do kitu.

Okropnie męczy mnie ta bezsilność, myśl, że nic nie mogę zrobić, że nie mogę pomóc temu psu i temu człowiekowi w znalezieniu wspólnego języka. Wokół mieszka tylu wspaniałych ludzi, którzy nieporównywalnie lepiej zaopiekowaliby się X rozumiejąc i uwzględniając jej potrzeby, pomagając jej przezwyciężyć lęk i agresję, a ona musiała trafić akurat na tę niewłaściwą osobę. To bardzo niesprawiedliwe.

Zdaję sobie sprawę z tego, że nie jest to odosobniony przypadek, z pewnością jest takich wiele. Uważam, że każdy potencjalny adoptujący psa powinien przechodzić podstawowe szkolenie z zakresu opieki nad zwierzęciem wymagającym szczególnej troski, mającym problemy behawioralne czy zdrowotne albo przynajmniej poddawany był szczegółowemu wywiadowi w celu upewnienia się czy na pewno jest w stanie sprawować opiekę nad tym czy innym czworonogiem. Niestety często jest to zaniedbywane i potem mają miejsce nieprzyjemne sytuacje i nieporozumienia, a w najgorszym przypadku zwroty psów z adopcji. Dodam, że fundacja, z której adoptowaliśmy Azrę także nie była zbyt zainteresowana naszą wiedzą na temat zajmowania się psem (która wtedy była na prawie zerowym poziomie), na co zwróciłam uwagę dopiero teraz.

Może jesteście świadkami podobnego problemu i chcecie o tym opowiedzieć? Z chęcią poczytam i poznam Wasze zdanie.

Cykor